ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی دایم گل این بستان شاداب نمی​ماند دیشب گله زلفش با باد همی​کردم صد باد صبا این جا با سلسله می​رقصند مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست ای درد توام درمان در بستر ناکامی در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست زین دایره مینا خونین جگرم می ده حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی دریاب ضعیفان را در وقت توانایی گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودایی این است حریف ای دل تا باد نپیمایی کز دست بخواهد شد پایاب شکیبایی رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی شمشاد خرامان کن تا باغ بیارایی و ای یاد توام مونس در گوشه تنهایی لطف آن چه تو اندیشی حکم آن چه تو فرمایی کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی تا حل کنم این مشکل در ساغر مینایی شادیت مبارک باد ای عاشق شیدایی